nagrodzenia dla mecenasów kultury wyższej
OBRAZ MOON TO NIE TYLKO WIZUALIZACJA PLASTYCZNA ALE TEZSŁOWO PISANE... KSIĄZKA...POWSTAJĄ CIEKAWE WSPOMNIENIA, PAMIĘTNIKI - SZUKAMY SPONSORÓW ...........A księżycowy obraz OBRAZ WIZUALNY, Chcąc GO badać, trzeba zajmować się komplementarnie dziełem, procesem twórczym i samym twórcą, poświęcać każdemu z tych aspektów taką samą uwagę. introwertycznie skupioni na sobie prowokatorzy, często przesadnie manifestujących swoje aberracje. Udręczeni wizjonerzy,.dla nich sztuka stała się językiem uniwersalnym, dającym możliwość zwielokrotnienia siły przekazu..o sile ekspresji i gestu lub zapisu snów, wizji surrealistycznych. estetycy, dla których treść dzieła jest równie istotna jak wartości artystyczne ................Outsider art- -do przemysleń, poniżej zbiór definicji ze Sląskiego Muzeum Wystawa WYPEŁNIA przestrzeń Galerii plastyki nieprofesjonalnej W MUZEUM opiera się na najważniejszej w polskiej literaturze przedmiotu pozycji autorstwa Aleksandra Jackowskiego „SZTUKA ZWANA NAIWNĄ”.pokazane są TEŻ prace twórców współczesnych, którzy podobnie jak ich poprzednicy oryginalnością i siłą przekazu wyróżniają się na tle całego środowisk Publikacja ta, mimo 25 lat od jej wydania, wciąż jest aktualna i najobszerniej wyjaśnia specyfikę i różnorodność opisywanego zjawiska. Wystawa pokazuje wpływ myśli autora na polskie kolekcje muzealne, a przede wszystkim na tworzenie kolekcji plastyki nieprofesjonalnej w Muzeum Śląskim. Poza pracami twórców, o których pisał Jackowski, pokazane są również prace autorów współczesnych, którzy podobnie jak ich poprzednicy oryginalnością i siłą przekazu swoich prac wyróżniają się na tle całego środowiska twórców nieprofesjonalnych. Aleksander Jackowski zamierzał poświęcić im następną pozycję „Sztuka zwana art brut”. Niestety, książka ta się nie ukazała.............................Autorem określenia outsider art jest brytyjski krytyk Roger Cardinal, określający w ten sposób twórczość opartą przede wszystkim na intuicji oraz realizowaną poza głównym nurtem sztuki. Również w Polsce badacze zwrócili uwagę na to ciekawe zjawisko. Ksawery Piwocki nazywa twórców o niebywałej wrażliwości, będących bardzo często w konflikcie z rzeczywistością – „artystami wewnętrznej potrzeby”[]. Są to typowi introwertycy, zwróceni ku własnemu wnętrzu, starający się ukazać osobiste przeżycia oraz własny stosunek do rzeczywistości. W twórczości zdecydowanie odrzucają kłamstwo i wszelkie maski, wypowiadają się w sposób bezpretensjonalny. Ta całkowita szczerość wynika przede wszystkim z konieczności ucieczki od świata realnego do idealnego świata własnej wyobraźni ujawnianego poprzez artystyczną wypowiedź. „Artysta wewnętrznej potrzeby”, aby nie być skrępowanym i móc się w pełni swobodnie wypowiadać, często tworzy w odosobnieniu, unikając kontaktu ze światem zewnętrznym. Jednakże, mimo że proces twórczy jest tak wyalienowany, to sama twórczość przeznaczona jest dla świadomego odbiorcy. Autor zachęca go do innego spojrzenia na rzeczywistość, a dzieło staje się jednocześnie przesłaniem........................................Innym rodzajem sztuki „naiwnej” jest art brut], czyli sztuka „surowa i niezafałszowana”, często utożsamiana z twórczością osób chorych psychicznie i niepełnosprawnych intelektualnie.......Inspiracją dla nich -niiektórych moon-owiczów są świat wewnętrzny i intuicja, a motywem działania imperatyw twórczy. Sztuka jest często jedynym sposobem wyartykułowania własnych uczuć i emocji, pozwala jednocześnie zaistnieć w świecie „normalnych”, zaznaczyć ślad własnego jestestwa. I chociaż twórcy ci funkcjonują poza głównym nurtem sztuki, a ich dzieła są często ubogie w formie, to sposób ekspresji i nieskrępowana wyobraźnia zachwycają znawców i miłośników sztuki oraz narzucają odbiorcom skojarzenia ze światem sztuki współczesnej....................................... Jest to twórczość niełatwa do sklasyfikowania i o tyle ciekawa, że odejście od tradycyjnych form artystycznych i estetycznych nie wynika ze świadomego odrzucenia dorobku kultury, nie jest też przejawem buntu ani alienacji. Twórcy ci nie naśladują sztuki oficjalnej ani nie wchodzą z nią w dyskurs, a to dlatego, że tej sztuki często nie znają, gdyż jest ona poza ich sferą świadomości. Naiwiści Ksawery Piwocki rozróżnia dwa typy twórców naiwnych i określa ich jako „naiwnych realistów”[5] i „prawdziwie naiwnych”[6]. Naiwny realizm dotyczy tych twórców, których głównym celem jest wierne odtworzenie rzeczywistości i dokładne ukazanie przedmiotu zainteresowania. Jest to zazwyczaj analityczne postrzeganie otoczenia w powiązaniu z brakiem teoretycznych podstaw dotyczących na przykład budowy obrazu, kompozycji czy zasad perspektywy – będących wyznacznikami klasycznej sztuki realistycznej. Najistotniejszym elementem jest wzajemne powiązanie detali, ale reguły, według których detale tworzą pewien układ, są nieistotne. Twórczość artystów „prawdziwie naiwnych” przypomina sztukę dzieci – ukazuje bowiem poznawanie świata, jego uwarunkowania i powiązania pomiędzy jego przedmiotami. Podobnie jak dzieci artyści ci tworzą dla siebie, a poprzez twórczość przedstawiają i sprawdzają swoją wiedzę o świecie oraz życiu. Jednakże sztuka ta mimo wszystko znacząco różni się od sztuki dzieci i nie może z nią być utożsamiana, gdyż dorośli artyści mają o wiele bogatszą wiedzę o otoczeniu, znają kształty i funkcje przedmiotów, potrafią określić stosunki pomiędzy nimi i zgodnie ze swoją wiedzą dokonują wyrazistej selekcji. A zatem na infantylny status autora nakłada się dojrzałość i doświadczenie dorosłego człowieka. Aleksander Jackowski], analizując określenie „sztuka naiwna” stwierdza, iż odnosi się ono nie tyle do samej sztuki, co do postawy twórców, ich chęci poznawania i analizowania świata. Kontynuując stwierdza, że nie ma sztuki „naiwnej”, ale istnieje sztuka „naiwnych”. Świat przedstawiany jest tak, jak twórca go sobie wyobraża na podstawie znanych mu faktów, braki natomiast nadbudowuje wyobraźnią. Synteza zatem tworzona jest z niedostatecznej ilości elementów, co sprawia wrażenie naiwnośc Przykładem może być twórczość Ludwika Holesza, który przedstawiał świat w okresie jury, kredy i karbonu na podstawie znalezionych pod ziemią skamieniałości, ale bez podparcia wiedzą geologiczną i paleontologiczną, bądź obrazy Teofila Ociepki ukazującego życie na Saturnie.
