EDVARD MUNCH KRZYK NIEPOKÓJ LĘKI

Edvard Munch Choroba, Szaleństwo i Śmierć, te czarne anioły czuwające nad moją kołyską, nie opuściły mnie przez całe życie. samo tło genetyczne artysty predysponowało go do problemów ze zdrowiem psychicznym. Jego matka i jedna z sióstr zmarły na gruźlicę, gdy był jeszcze bardzo młody. Ojciec Muncha cierpiał na depresję, a u jego drugiej siostry zdiagnozowano schizofrenię. W 1908 r. malarz załamał się psychicznie, co spotęgowało jego ALKOHOLIZM. Wtedy też został przyjęty do kliniki zdrowia psychicznego w Danii. neurastenia postać nerwicy. „Nie mogę pozbyć się moich chorób, ponieważ w mojej sztuce jest wiele rzeczy, które istnieją tylko z ich powodu.” – napisał Munch. W innym jego tekście czytamy, że „…choroba, szaleństwo i śmierć były czarnymi aniołami, które strzegły mojego łóżeczka…„ Pociągnięcia pędzla i kolory, często demonstrują jego własny stan umysłu. Stanisław Przybyszewski uważał, że Munch stara się za pomocą malarstwa oddać to, co sam próbował wyrazić w formie literackiej. Polski poeta pisał: „Munch po raz pierwszy odtworzył NAGIE STANY DUSZY, tak jak się samorodnie całkiem niezależnie od wszelkiej czynności mózgu przejawiają. Jego obrazy to po prostu malowane preparaty duszy w chwilach, kiedy wszelki głos rozumu milknie, wszelka czynność pojęciowa ustaje – preparaty duszy, jak się wije i w dzikich porywach dęba staje, jak w ponurym stępieniu usycha i z bólu krzyczy i z głodu wyje. TWORZENIE I UZNANIE GO URATOWAŁO ŻYŁ DŁUGO

Księżyc ma dwie strony -jasną i ciemną. Każda jest potrzebna do bycia pełnią.

księżyc w rysunku ste żechowski

Księżyc ma dwie strony -jasną i ciemną. Każda jest potrzebna do bycia pełnią.

żechowski

Stefan Żechowski (ur. 19 lipca 1912 w Książu Wielkim, zm. 28 października 1984 tamże) – rysownik, ilustrator, malarz-pastelista. W 1932 ukończył Szkołę Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie. W 1929 zafascynowany Stanisławem Szukalskim wstąpił do grupy artystycznej – Szczep Rogate Serce. Pozostał jej członkiem do roku 1936. W latach 1930–1936 brał udział w wystawach grupy.

W 1937 wykonał 37 ilustracji do powieści Motory Emila Zegadłowicza, która została skonfiskowana rok później przez cenzurę obyczajową. Artystę oskarżono o antypaństwowość oraz niemoralność.

W 1946 wstąpił do PPR. Pod koniec lat 40. przyjął doktrynę realizmu socjalistycznego wykonując portrety przywódców ruchu robotniczego oraz szereg prac o charakterze propagandowym. W latach 50. ilustrował kilka powieści (m.in. Emila Zegadłowicza i Jerzego Żuławskiego) oraz projektował serie znaczków pocztowych poświęconych polskiej historii i kulturze.

W 1953 roku artysta przeżył wstrząs związany z pożarem rodzinnego domu w Książu Wielkim. W pożarze spłonęło wiele prac artysty, a także korespondencja i dziennik. Skala wyobraźni, wizyjność i precyzja wykonania prac Stefana Żechowskiego (1912—1984) nie pozostawia obojętnym nikogo, kto je ujrzał. Jeszcze przed wojną ołówkowe rysunki siedemnastoletniego artysty otworzyły mu szeroko bramy Państwowej Szkoły Sztuk Zdobniczych i Przemysłu Artystycznego w Krakowie, przyniosły uznanie Stanisława Szukalskiego (1893—1987), rozsławiły jego nazwisko jako ilustratora Motorów. „Żech to poeta, który operuje hieroglifem rysunku! — Wyznam, że już po ich obejrzeniu — a to już 8 godzin — serce mi się takim rytmem tłucze, jak to bywa przy gwałtownej miłości!”[1] — zachwycał się Emil Zegadłowicz (1888—1941), zobaczywszy pierwsze ilustracje do swej powieści wykonane przez nieznanego mu wówczas młodego artystę z Książa Wielkiego. Wydobyte z archiwów prywatnych listy Stefana Żechowskiego dokumentują szczególny okres jego twórczości — czas poszukiwania własnej formy wyrazu, kształtowania artystycznych ideałów i poglądów, wznoszenia i obalania estetycznych i moralnych autorytetów, czas młodzieńczych miłości i przyjaźni. Korespondencyjny kontakt z Marianem Ruzamskim (1889—1945), artystą malarzem i fraszkopisarzem z Tarnobrzega rozpoczął Żechowski, 21-letni wówczas student PSzSziPA, pisząc 2 grudnia 1933 roku list do sprzymierzeńca idei Szukalskiego i jego niegdysiejszego kolegi szkolnego. Ruzamski wspierał twórczość Stacha z Warty, popularyzując ją swym piórem: nakładem własnym wydał broszurę Kto to jest Szukalski, a w nieregularniku „Krak” ogłaszał liczne artykuły na temat jego sztuki................