M O O N -Miej Obraz Osoby z Niepełnosprawnością: lutego 2004

Księżyc ma dwie strony -jasną i ciemną. Każda jest potrzebna do bycia pełnią. Odrodzenie Nowego Księżyca
KONTRAST TWORZY OBRAZ ŚWIATŁO I CIEŃ. .

ADOLF WOLFI (ur. 29 lutego 1864 w Bowil, zm. 6 listopada 1930 w Waldau) – szwajcarski ARTYSTA MALARZ I PISARZ zaliczany do nurtu Art Brut. Najmłodszy z siedmiorga dzieci kamieniarza i praczki, w dzieciństwie porzucony przez ojca alkoholika, osierocony przez matkę gdy miał 9 lat. Dorastał w rodzinach zastępczych, często był ofiarą fizycznej i psychicznej przemocy. W 1883 roku zaciągnął się do wojska. W 1890 roku skazany na dwa lata więzienia za napaść na tle seksualnym na dwie małe dziewczynki, Po po trzeciej napaści w 1895 uznany za SZALONEGO i zamknięty w zakładzie dla chorych psychicznie w Waldau.

szpitala psychiatrycznego w Bernie, gdzie spędził RESZTĘ DOROSŁEGO ŻYCIA. po przyjęciu, w pierwszych latach choroby był agresywny i psychotyczny; zaniepokojony/ niespokojny , a czasami brutalny, co doprowadziło do tego, że był początkowo trzymany w izolacji . Cierpiał na psychozę , która doprowadziła do intensywnych halucynacji . Rozpoznano u niego SCHIZOFRENIĘ. od 1904 roku objawy psychozy zaczęły stopniowo ustępować, wtedy Wölfli zaczął tworzyć pierwsze RYSUNKI ołówkiem, pisał-wpisywał też w nie teksty. Jego pierwsze zachowane prace (seria 50 rysunków ołówkiem) pochodzą z lat 1904-1906.

Lekarze psychiatrzy zwrócili na nie uwagę, a jeden z nich, WALTER MORGENTHALER szczególnie interesował się sztuką i stanem Wölfliego , wydając później Ein Geisteskranker als Künstler (PACJENT PSYCHIATRYCZNY JAKO ARTYSTA) w 1921 roku, kupił kilka prac i zaopatrywał artystę w materiały –szczegółowo opisywał prace pacjenta, który wydawał się nie interesować sztuką i rozwijał swoje talenty i umiejętności niezależnie po tym, jak został zaangażowany w wyniszczający stan. Pod tym względem Wölfli był obrazoburcą i wpłynął na rozwój i akceptację sztuki OUTSIDERÓW ( Art Brut i jej mistrza Jean Dubuffet) .

Wölfli wykonał w ciągu swojego życia ogromną liczbę prac, często pracując z najdrobniejszymi materiałami ? i handlując mniejszymi dziełami z gośćmi kliniki, aby zdobyć ołówki, papier lub inne niezbędne artykuły. Morgenthaler uważnie obserwował metody Wölfliego, pisząc w swojej książce: „W każdy poniedziałek rano Wölfli otrzymuje NOWY OŁÓWEK i DWA DUŻE ARKUSZE NIEZADRUKOWANEGO PAPIERU GAZETOWEGO. Ołówek zużywa się w ciągu dwóch dni; potem musi zadowolić się resztkami, które uratował, lub czymkolwiek, co może błagać o kogoś innego. często pisze kawałkami o długości zaledwie od pięciu do siedmiu milimetrów, a nawet z odłamanymi końcówkami ołowiu, którymi zręcznie obchodzi się, trzymając je między paznokciami. Starannie zbiera papier pakowy i każdy inny papier, który może dostać od strażników i pacjentów w jego okolicy, w przeciwnym razie zabraknie mu papieru przed następną niedzielą wieczorem. Na Boże Narodzenie dom daje mu pudełko kolorowych ołówków, które wystarczą mu najwyżej na dwa lub trzy tygodnie”

Obrazy, które stworzył Wölfli, były złożone, zawiłe i intensywne. Pracował do samych krawędzi strony ze szczegółowymi ramkami. W manifestacji „ horror vacui ” Wölfliego każda pusta przestrzeń była wypełniona dwoma małymi otworami ?. Wölfli nazwał kształty wokół tych otworów swoimi „PTAKAMI”. Jego obrazy zawierały również specyficzny ZAPIS MUZYCZNY . Notacja ta wydawała się początkowo czysto dekoracyjna, ale później przekształciła się w prawdziwą kompozycję, którą Wölfli GRAŁ NA PAPIEROWEJ TRĄBCE. W 1908 roku zaczął tworzyć na wpół AUTOBIOGRAFICZNĄ EPOPEJĘ, która ostatecznie rozrosła się do 45 tomów i zawierała w sumie ponad 25 000 stron i 1600 ilustracji. Ta praca była mieszanką elementów jego własnego życia, połączonych z fantastycznymi opowieściami o jego przygodach, z których przemienił się z dziecka w „RYCERZA ADOLFA”, w „CESARZA ADOLFA”, a na końcu w „ŚW. ADOLFA II”. Tekst i ilustracje tworzyły narrację, czasem łącząc wiele elementów na kalejdoskopowych stronach muzyki, słów i kolorów.

Adolf Wölfli miał na tę TWÓRCZOŚĆ 35 lat czasu I NIE MUSIAŁ SIĘ SPIESZYĆ!!. Po śmierci Wölfli w Waldau w 1930 - Jego kolekcja jest teraz prezentowana w Muzeum Sztuk Pięknych w Bernie.

MUZYKA : Twórczość Wölfliego zainspirowała wielu kompozytorów. Duński kompozytor Per Nørgård , po obejrzeniu wystawy Wölfli w 1979 roku, przyjął styl schizoidalny trwający kilka lat; wśród dzieł tego czasu znajduje się opera o życiu Wölfliego zatytułowana THE DIVINE CIRCUS . W operze kameralnej Wölfli Szenen ( Wölfli Scenes ), której premiera odbyła się w austriackim Grazu w 1981 roku, wykonali muzykę Georga Friedricha Haasa , austriackiego kompozytora MUZYKI WIDMOWEj , Gösty Neuwirtha , Antona Prestele i Wolfganga Rihma . Na swojej stronie internetowej The Adolph Wölfli Foundation :: Części rękopisów muzycznych z 1913 roku zostały przeanalizowane w 1976 roku przez Kjella Kellera i Petera Streifa i zostały wykonane. Są to tańce - jak wskazuje Wölfli - walce, mazurki i polki zbliżone melodią do muzyki ludowej. Nie jest jasne, w jaki sposób Wölfli zdobył wiedzę o muzyce oraz jej znakach i terminach. Słyszał śpiew w wiejskim kościele. Może on sam śpiewał. Widział tam śpiewniki z XVIII wieku z sześciowierszowymi pięcioliniami (wyjaśniające być może ciągłe używanie przez niego sześciu wersów w zapisach muzycznych). Na uroczystościach słuchał muzyki tanecznej, a przy okazjach wojskowych słyszał marsze, które tak kochał. Ważniejsza niż konkretna ocena jego notacji muzycznych jest KONCEPCJA WÖLFLIEGO, POLEGAJĄCA NA OGLĄDANIU I PROJEKTOWANIU CAŁEJ JEGO TWÓRCZOŚCI JAKO DUŻEJ KOMPOZYCJI MUZYCZNEj. Podstawowym elementem jego kompozycji i całej twórczości jest rytm. RYTM przenika nie tylko jego muzykę, ale także jego wiersze i prozę, a także charakterystyczny rytmiczny przepływ w jego piśmie.